W pracy z nastolatkami niezwykle istotny jest kontekst środowiskowy – w szczególności relacja rodzic-dziecko. Dlatego od samego początku terapii staram się angażować rodziców (lub przynajmniej jednego opiekuna) w proces terapeutyczny. Taka terapia nastolatków z udziałem rodziców sprzyja skuteczności i pogłębia zrozumienie młodego człowieka. Gdy dostrzegam trudności w komunikacji lub zachowania przemocowe, mam przestrzeń, aby to nazwać i omówić z rodzicem. Zawsze odbywa się to z poszanowaniem zasady poufności terapii i z uwzględnieniem tego, co obie strony wnoszą do procesu.
Praktycznie wygląda to tak, że co kilka sesji pytam młodego człowieka, czy są tematy, które mogłabym poruszyć z rodzicem – zazwyczaj takie się pojawiają. Tego typu wsparcie psychologiczne dla nastolatków działa również w drugą stronę. Wnoszę wiedzę, psychoedukację oraz narzędzia terapeutyczne, które opierają się na pracy z emocjami, ciałem oraz postawie ciekawości i nieoceniania. Skupiam się na wzmacnianiu sprawczości młodego człowieka, zauważaniu dotychczasowych strategii radzenia sobie, które przestały być skuteczne, oraz wspólnym poszukiwaniu nowych, autentycznych rozwiązań opartych na osobowości nastolatka.
Psychoterapia młodzieży wymaga również uważności na kwestie zdrowia i bezpieczeństwa. Jeśli zdrowie lub życie młodej osoby jest zagrożone, jestem zobowiązana do poinformowania rodziców oraz czasem także odpowiednich służb.
10 wskazówek dla rodziców
- Patrz na swoje dziecko „tu i teraz” – to, że kiedyś miało pewne trudności lub preferencje, nie oznacza, że nadal tak jest.
- Jeśli zachowanie Twojego dziecka budzi w Tobie niepokój, warto umówić wizytę u psychologa – może problem dotyczy dziecka, a może czegoś, co uruchamia w Tobie konkretne emocje.
- Rozpoczęcie własnego procesu terapeutycznego to dobry krok – dbając o siebie, będziesz skuteczniej wspierać swoich bliskich. To także szansa na przerwanie traum międzypokoleniowych, choć nie rozwiąże to wszystkich problemów.
- Patrz na działania swojego dziecka jak na proces uczenia się – zarówno poznawczego, jak i emocjonalnego. Dziecko uczy się, jak budować relacje, pewność siebie i autentyczność.
- Zawsze akceptuj swoje dziecko jako osobę, która ma prawo do własnego zdania. Możesz się nie zgadzać, ale nie opuszczaj go.
- Nie bagatelizuj słów o smutku, cierpieniu czy nietypowych zachowań, które mogą świadczyć o problemach emocjonalnych.
- To w pełni normalne, by zapisać dziecko na terapię młodzieży – w dzisiejszych czasach mamy specjalistów, którzy wspierają nastolatków i ich rodziców.
- Pokaż swojemu dziecku, że oboje musicie się starać w waszej relacji. Konflikty są częścią procesu budowania zdrowych relacji w rodzinie i dochodzenia do konsensusu.
- Bądź uważnie obecny – gdy spędzasz czas z dzieckiem, bądź w pełni zaangażowany, bez rozpraszaczy, ocen i gotowych rozwiązań. Taka postawa wspiera zdrowie psychiczne nastolatków.
- Daj dziecku przestrzeń na odkrywanie własnej tożsamości, zamiast narzucać swoją wizję na to, jakie powinno być.
Pamiętaj, że nikt z nas nie jest doskonały – popełnianie błędów jest częścią życia. Ważne jednak, by umieć się do nich przyznać i naprawić sytuację. Ignorowanie problemów może sprawić, że dziecko zacznie obwiniać siebie, zamiast zrozumieć, że to Twoje zachowanie było niewłaściwe.
Jeżeli zastanawiasz się nad współpracą ze mną skontaktuj się przez formularz, zadzwoń lub napisz.